yaşama sevinci

Doktor, kardeşime ve bana annemin kötü sonuna hazır olmalısınız demişti. Babam da yoktu yanımızda üstelik. Nasıl da bizim gibi küçük çocuklara güvenip bunu bize söylemişti. Biz kimdik ki...Bunu söylediğinde annem yürüyordu, duşunu alıyordu. Çok iyyidi sadece kan değerleri kötüydü o kadar. Ama geçecekti. Geçmedi. Her gün bir şeyleri yapamaz oldu. Kalkamaz, tuvalete gidemez ve en son konuşamaz hale geldi. Her şey inanılmaz derecede kötüydü. Tarif edilemez boyutta kötü bunu anlatmanın bir yolu yok bunu ancak yaşayanların bilebileceğini düşünüyorum belki bir de yazarların çünkü -ben bunları anlatmayı sevmem ama bu yazıyı yazmaya beni iten şey- az önce izlediğim Pelin Esmer'in 'İşe yarar bişey' filminde Cortazor'un bir hikayesini anlatıyorlardı. Ölümü kurtuluş gören bir adamın sarı bir çiçek karşısında hayret ve hayranlık içinde kalması. Bunu duyduğumda çok sarsıldım çünkü hastane bahçesinde sinir krizi geçirdikten kısa bir süre sonra hastane peyzajı içine yerleştirilmiş topraktan fışkıran çiçekleri görünce tam olarak aynısı hissetmiştim. Annem ölüyordu, dünyam kayıyordu ama gürül gürül bir hayat akmaya devam ediyordu. O nasıl güzel bir çiçekti, ölürsek biz de bir daha göremeyecektim onu. Ve evet ölecektim bugün annem yarın ben. Gerçekten öyle bir şey varmış. Yalnız askerler ve yaşlılar değil sıradan insanlar da ölüyormuş. Ama ben gurbette bir başımayken ne kadar da istemiştim bazen ölmeyi ya da öyle sanmışım ne budalaymışım. Yaşama arzusu ne denli büyükmüş içimde. Bunu görmek ve bu sefer de ölmekten korkmanın eşlik ettiği günler. Hayat tuhaf bir deney tahtası ama öyle güzel ayarlanmış ki her şey biz sıradan ölümlüler için. Şimdi yine benzer günler bir hastalık var ama bize gelmeyecek, gelmez ki değil mi:))

Üç film izledim geçen haftadan beri onları yazacaktım ama bu çıktı iyi ki de çıktı bazı acıları bir nebze bile konuşabilmek ilaç. Eğer dinleyenler acılardan beslenmiyorlarsa.